Ao meu lado sinto alguén que non son eu, pero que se me parece, como unha sombra ou un reflexo. Mírame, xúlgame, quéreme, ódiame. Vivimos no mesmo país, pero temos ideas opostas. É o meu rival, a miña inimiga, o meu inimigo. Eu son o seu rival, a súa inimiga, o seu inimigo. Está no outro bando. Estou no outro bando. Quero destruíla, quero destruílo e ao mesmo tempo necesítoa, necesítoo. É el ou eu. Son eu ou ela. É a guerra. A Guerra Civil. É a miña conciencia. É a miña memoria. É o meu esquecemento. É a posibilidade ou non de vivir en paz comigo mesmo.
Desde tempos inmemoriais o home tivo a necesidade de proxectarse a través da súa sombra, do seu reflexo, da súa pegada, para coñecerse a si mesmo, para obxectivizarse. Por iso, o dobre está presente en todas as disciplinas artísticas, no imaxinario da mitoloxía ata no do cinema, sendo mesmo obxecto de estudo de ciencias sociais como a antropoloxía, a psicoloxía ou a filosofía.
O dobre alude a unha procura que pasa sempre pola confrontación co outro. Un outro que non é máis que a escisión alegórica do eu. Un eu irracional e salvaxe. Un eu de aspecto deforme nos relatos fantásticos. Un eu convertido no inimigo común que une as masas no relato político. Precisamente ese inimigo común foi empregado nas guerras internas en Colombia e en España, moitas veces definidas como “loitas fraticidas”, e que reflexan de maneira metafórica o ámbito do dobre.
